ذکر مناسب؛ شرط اثرگذاری ذکر - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام скачать в хорошем качестве

ذکر مناسب؛ شرط اثرگذاری ذکر - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام

هریک از انسان‌ها نیز دارای ذکری خاص می‌باشند و چنین نیست که هر ذکری برای هر کسی کارآمد باشد. برخی ذکرها به دلیل نداشتن تناسب با ذکرپرداز، حسِ گفتن ذکر را از او می‌گیرد و وی را به بی‌ذکری می‌کشاند. ذکر اگر با ذکرپرداز تناسب داشته باشد، حسِ گفتن ذکر را به او منتقل می‌کند. کسی‌که ذکری می‌گوید و حس گفتن آن را در خود نمی‌یابد، درحالی‌که زمینه‌ها و شرایط آن را رعایت کرده است، باید ذکر خود را تغییر دهد؛ همان‌طور که پزشکان، گاه دارویی را برای شخصی تجویز می‌کنند و با اثربخش نبودن یا ناسازگار بودن و ایجاد حساسیت در بیمار، داروی وی را تغییر می‌دهند. ذکر اگر با ذکرپرداز سازگار باشد، رفته‌رفته در وی نهادینه می‌شود و حتی در خواب نیز مورد مصرف واقع می‌شود و دیگر قابل تعطیل نیست و فرد را دایم‌الذکر می‌سازد. قرآن کریم و حضرات معصومین علیهم‌السلام انواع ذکرها را طراحی کرده و تعلیم داده‌اند؛ اما در استفاده از آن‌ها نیاز به ویزیت شخصی می‌باشد. برخی که ذکر می‌دهند و در ذکرشناسی، چهرهٔ مدعی و لیدر به خود می‌گیرند، با مراجعهٔ ناشیانه به این متون، ذکر نامتناسب و مضرّی را برای فرد تجویز می‌کنند و وی را به چله‌نشینی‌های زندگی‌سوز و باطن‌برانداز می‌کشانند و او را مفلوک و بیچاره می‌سازند؛ از این رو، همان‌گونه که متهم بدون وکیل خود سخن نمی‌گوید و ورزشکار بدون مربی خود تمرین ندارد، ذکرپرداز نیز باید ذکر را از استادِ کارآزموده بگیرد؛ وگرنه استفادهٔ خودسرانه و ناشیانه از ابزارهای خطرناک ذکر، عاقبت خوشی ندارد و بی‌اعتقادی به دیانت یا آسیب‌های معنوی و مادی را در پی دارد. گفتن ذکر، باید همراه با طریق علمی و قوانین و اصول آن و عالمانه و آگاهانه باشد؛ همان‌طور که تغذیه یا تربیت بدن، یک علم است و باید ترکیب متناسب غذایی یا حرکت‌های ورزشی را دانست. ذکر، نیازمند آموزش و تعلیم است و باید قواعد آن ـ به‌ویژه شرایط استجابت آن ـ را فرا گرفت. در تناسب ذکر، موقعیت باطنی ذکرپرداز مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. هر ذکری، باطنی متناسب با خود را می‌طلبد. همان‌طور که افرادِ دارای جثه‌های ضعیف که استخوان‌بندی و اسکلت محکمی ندارند، برای باشگاه‌های پرورش اندام مناسب نمی‌باشند یا نمی‌توانند بوکسور شوند، بلکه برای کارهای ظریفی مانند نقاشی و نویسندگی مناسب می‌باشند، هر ذکری نیز به هرکسی داده نمی‌شود و باطن باید در حال و هوا و در حس آن ذکر باشد، تا بتواند ذکر را به خود بگیرد. البته ذکردرمانی، دانشی عام است و می‌تواند برای هر انسانی، هرچند کافر باشد، ذکر تجویز کند؛ اما چنین نیست که بتوان یک ذکر خاص انشایی را برای همه نسخه داد. برای نمونه، کسی‌که می‌خواهد در مرتبهٔ عالی ذکر قرار گیرد و خود دارای ذکری مستجاب شود، نیازمند داشتن حداکثری خصوصیات و شرایط لازم می‌باشد؛ اما کسی‌که می‌خواهد به قرب نسبی برسد ـ به‌گونه‌ای که بیش‌تر مردم چنین می‌باشند ـ ذکرهایی متوسط به وی داده می‌شود؛ چنان‌چه ورزش‌ها نیز بر دو قسم ورزش‌های همگانی و تخصصی یا قهرمانی می‌باشد. هم چنین اگر کسی استعداد سیر معنوی و ذکر را نداشته باشد و خود را به آن سرگرم سازد و دل خوش دارد که به امور ماورایی و غیبی توجه دارد، هرچند حافظه یا هوش سرشاری داشته باشد، استعدادها، امکانات و وقت خود را ضایع می‌سازد؛ زیرا وقتی کشش‌های معنوی وی نرمال و متناسب نباشد و تنها در حد طبیعی، فطری و عمومی است، تنها خود را با ذکر خسته می‌کند؛ بدون آن‌که ذکرهای وی اجابتی داشته باشد. ذکری که از استعداد فرد برنخیزد، توان تصرف در طبیعت را ندارد. بنابراین، برای تعلیم ذکر، باید به گزینش رو آورد، نه پذیرش. آیت الله العظمی محمدرضا نکونام