„Ellis Island” Georges’a Pereca. Dyskusja z udziałem Justyny Sobolewskiej i Jerzego Franczaka скачать в хорошем качестве

„Ellis Island” Georges’a Pereca. Dyskusja z udziałem Justyny Sobolewskiej i Jerzego Franczaka

Wspólnie z wydawnictwem LOKATOR zapraszamy do obejrzenia spotkania wokół „Ellis Island” Georges’a Pereca. W dyskusji o książce wzięli udział Justyna Sobolewska, krytyczka literacka i Jerzy Franczak, pisarz, eseista, tłumacz książki. Spotkanie zarejestrowaliśmy 16 stycznia br. Jerzy Franczak o książce: Autor „Życia instrukcji obsługi” nie zamierzał bynajmniej tworzyć reportażu historycznego – od początku kształtował zgromadzony materiał podług osobistego klucza. Nic w tym nowego, całe jego pisarstwo ma wszak wymiar autobiograficzny. Także na tym tle „Ellis Island” wypada nietypowo. Philippe Lejeune – największy teoretyk autobiografii, a także autor osobnej rozprawy o Perecu – zaproponował prowizoryczną typologię jego pisania o sobie i pisania-siebie, która uwzględnia: projekty rozpoczęte, niezmodyfikowane i zrealizowane („Pamiętam że”), projekty rozpoczęte, zmodyfikowane i zrealizowane („W albo wspomnienia z dzieciństwa”), projekty rozpoczęte i zawieszone („L’Arbre; Miejsca, w których spałem”), projekty rozpoczęte, nie zmodyfikowane i porzucone („Lieux”), projekty rozpoczęte, zmodyfikowane i porzucone („Les Lieux de la tren- taine”, „L’âge”), wreszcie nie-projekty zrealizowane („La Boutique obscura”). „Ellis Island” w ogóle nie zostaje przez badacza wzmiankowane, choć jest dziełem jawnie autobiograficznym. Aby je uwzględnić, należałoby rozbudować klasyfikację o dodatkową pozycję, reprezentowaną tylko przez ten jeden okaz: to projekt wspólny, rozpoczęty, zrealizowany i nieustannie modyfikowany… za życia autora i po jego śmierci! Georges Perec (ur. 7 marca 1936 w Paryżu, zm. 3 marca 1982 w Ivry-sur-Seine) – francuski prozaik, eseista i filmowiec żydowskiego pochodzenia, zaliczany do grona najważniejszych dwudziestowiecznych twórców literatury. Członek grupy OuLiPo. Jego rodzice zginęli w czasie II wojny światowej; wychowywała go ciotka. Ukończył historię i socjologię na Sorbonie. Kilka lat pracował jako nauczyciel w Tunisie, by w 1962 przyjąć posadę archiwisty jednego z paryskich szpitali. Zawód ten wykonywał do 1979 r. Zmarł na raka płuc w 1982. Ze względu na realizowaną przez Pereca koncepcję literatury, której fundamentem są formalne eksperymenty, niektóre z jego utworów mogą funkcjonować w zasadzie wyłącznie w języku francuskim. Mimo to był często tłumaczony na język polski. Do tej pory ukazały się: „Rzeczy”(tłum. A. Tatarkiewicz, trzy edycje, pierwsza: Książka i Wiedza, Warszawa 1982), „Człowiek, który śpi” (tłum. A. Wasilewska, dwie edycje, pierwsza: Prószyński i S-ka, Warszawa 2003), „Gabinet kolekcjonera” (dwie edycje w przekładzie odpowiednio M. P. Markowskiego i W. Brzozowskiego, pierwsza: Wydawnictwo KR, Warszawa 2003), „Teatr I” (tłum. J. Olczyk, Lokator, Kraków 2010), „O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę”(tłum. W. Brzozowski, W. A. B., Warszawa 2011), „Urodziłem się” (różni tłumacze, Lokator, Kraków 2012), „Pamiętam że” (tłum. K. Zabłocki, Lokator, Kraków 2013), „W albo wspomnienie z dzieciństwa” (tłum. W. Brzozowski, Lokator, Kraków 2014), „Podróż zimowa” (w tomie: Podróże zimowe, tłum. J. Giszczak, Lokator, Kraków 2016), „Przestrzenie” (tłum. A. Daniłowicz-Grudzińska, Lokator, Kraków 2019). „Życie instrukcja obsługi”, jego najważniejsze dzieło, po raz pierwszy ukazało się w Polsce w 2001 r. nakładem Fundacji Literatura Światowa.