#अशी_पाहू_नकोस скачать в хорошем качестве

#अशी_पाहू_नकोस

अशी पाहू नकोस... तुझी आस माझा फास होईल, कुंद नजरेने अशी पाहू नकोस. थांबव आता तुझे, रोखून हे पाहणे, वेडे! जीव झुरणीला लावू नकोस. ना फक्त वेडा, होतोय मी जायबंदी, फरहाद व्याकूळ तंद्री लावू नकोस. बरे नव्हे हे, पुरे तुझी शिरीन तंद्री, अशी जीवघेणी आस लावू नकोस. होऊन प्रवाही, घे जगण्याची धुंदी, असा जीवनाचा डोह करू नकोस. ✍️_'दि सुभाष'‌ (९९२३१२४२५१) कवितेतील प्रत्येक ओळींत एक खोल भावभावना दडलेली आहे. **१. "तुझी आस माझा फास होईल, कुंद नजरेने अशी पाहू नकोस."** तुझ्यावरचा माझा प्रेमभाव, माझ्याच गळ्यात फास बनून येईल — म्हणजे तुझ्या प्रती असलेली आसक्ती मला वेदनादायक ठरेल. "कुंद नजर" म्हणजे सौम्य पण आत खोलवर भेदणारी नजर — अशी नजर टाकून माझं मन अधिक भयंकर गुंतवू नकोस. --- **२. "थांबव आता तुझे, रोखून हे पाहणे, वेडे! जीव झुरणीला लावू नकोस."** तुझं सतत आणि खोलवर बघणं थांबव, कारण ते मला आतून झुरवतंय. "वेडे!" असा संबोधन वापरून थोडा उपहास किंवा प्रेमळ तक्रार आहे. म्हणजेच — तू मला तुझ्या नजरेने सतत झुरत ठेवते आहेस, ते करू नकोस. --- **३. "ना फक्त वेडा, होतोय मी जायबंदी, फरहाद व्याकूळ तंद्री लावू नकोस."** मी केवळ वेडाच नाही, तर आतून पूर्णपणे थकलोय, जखमी झाल्यासारखा झालोय (जायबंदी = अपंग). "फरहाद" हा प्रेमासाठी डोंगर फोडणारा पर्शियन प्रेमवीर होता. म्हणजे, तू जर मला तशी तंद्री (स्वप्न/मोह) लावलीस, तर मी त्याच्यासारखा वेडा होईन — अशा व्याकूळ अवस्थेत मला ढकलू नकोस. --- **४. "बरे नव्हे हे, पुरे तुझी शिरीन तंद्री, अशी जीवघेणी आस लावू नकोस."** "शिरीन" ही फरहादची प्रेयसी — ती स्वप्नील, मोहक कल्पना आहे. तुझं हे स्वप्नवत वागणं आता थांबव — कारण ती "आस" (hope/desire) जीवघेणी ठरत आहे. म्हणजे, प्रेमाची गोड स्वप्नं दाखवून मी अधिकच तळमळत आहे — कृपया अशी आस लावू नकोस. --- **५. "होऊन प्रवाही, घे जगण्याची धुंदी, असा जीवनाचा डोह करू नकोस."** तू जीवनात मुक्तपणे वाहणं शिक — मोकळं जीवन जग. "जीवनाचा डोह" म्हणजे प्रेमाच्या, वेदनेच्या गुंतागुंतीचा खोल आणि थांबलेला जलाशय — जो एकट्या माणसाला गिळून टाकतो. म्हणून म्हणतो आहे की, असं खोल प्रेमात अडकून राहू नकोस. ही कविता प्रेम, वेदना, आणि आत्मसंयम यांचं उत्कृष्ट मिश्रण आहे. प्रेमात पडलेला कवी त्या प्रेयसीला विनवतो आहे की, तिचं कोमल पण रोखून बघणं, तिची मोहक उपस्थिती, आणि त्या नजरेतील आसक्ती — हे सर्व त्याला आतून झुरवत आहे. त्यामुळे तो विनंती करतो — असं करू नकोस… कारण तो वेडा झालाय, जायबंदी झालाय… फरहादसारखा प्रेमासाठी झुरतो आहे. पण तरीही तो सांगतो — तू प्रवाही हो, मोकळं जग. आणि असं प्रेमाचं ओंगळ वादळ निर्माण करू नकोस. या कवितेत प्रेमातली निवडलेली वेदना आणि त्यातून निर्माण झालेला संयम फार सुरेखपणे व्यक्त झाला आहे.