ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ:"ΑΡΙΑΓΝΗ" / ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ / 2017-18. ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ скачать в хорошем качестве

ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ:"ΑΡΙΑΓΝΗ" / ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ / 2017-18. ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ - ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Εθνικό Θέατρο – Θέατρο Τέχνης - Χειμερινή περίοδος 2017-2018 Ακυβέρνητες πολιτείες, του Στρατή Τσίρκα - Αριάγνη Διασκευή-Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Επιμέλεια Κίνησης: Νικολέτα Ξεναρίου Μουσική επιμέλεια – επιμέλεια οπτικού υλικού: Γιάννης Λεοντάρης Βοηθός σκηνοθέτης: Μαριλένα Κατρανίδου Βιντεοσκόπηση παράστασης: Κώστας Ντάνης Διανομή (με αλφαβητική σειρά) Θανάσης Βλαβιανός: Ρίτσαρντς, Γαρέλας Παντελής Δεντάκης: Κονφερανσιέ/Μερτάκης Θανάσης Δήμου: Φωτερός, Ριγκώ, Διονύσης Γιώργος Κριθάρας: Μάνος Κατερίνα Λυπηρίδου: Μερτάκη Γιώτα Μηλίτση: Νοσοκόμα, Φωτερού, Ναμπουλιόν Ηλέκτρα Νικολούζου: Αριάγνη Δημήτρης Πασσάς: Ανθρωπάκι, Μιχάλης, Νταίβις, Λοχαγός, Σάλταμ Ερατώ Πίσση: Αλέγρα, Γκουέντολυν, Ζινέτ Μάνος Στεφανάκης: Φάνης, Πήτερ, Σταμάτης Εκτός από το κείμενο της «Αριάγνης» του Στρατή Τσίρκα, στην παράσταση χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τα κείμενα: Ζαν Ζενέ, Ό,τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σχίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο / Η παράξενη λέξη, (μτφ. Βίκτωρ Αρδίττης), Αθήνα, Άγρα, 2015 Γιώργος Σεφέρης, Η τελευταία μέρα, Ημερολόγιο καταστρώματος, Β’, Αθήνα, Ίκαρος, 1945 Κώστας Βάρναλης, Πρόλογος: Η θάλασσα, Το φως που καίει, περ. Γράμματα, Αλεξάνδρεια, 1922 Ιάννης Ξενάκης, Συνέντευξη στον Παναγιώτη Βήχο, περ. Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση, 1978. Τα κείμενα του κονφερανσιέ αποτελούν πρωτότυπο υλικό. Η παράσταση που προτείνουμε έχει τη δομή performance, με οδηγό έναν κονφερανσιέ. Τα πρόσωπα της «Αριάγνης» ως ιεροί νεκροί, φέρουν επάνω τους την Ιστορία αλλά και την ποιητικότητα του σώματος που πάσχει και αντιφάσκει με τον εαυτό του. Έτσι κι αλλιώς η θεατρική πράξη συνομιλεί με την ιερότητα αυτού που πια δεν ζει. Πολύ περισσότερο αυτό το κάνει η Ιστορία. Η “Αριάγνη” αναφέρεται στην Ιστορία αλλά ταυτόχρονα στο ανθρώπινο σώμα. Ο Ζαν Ζενέ θα ήθελε τη θεατρική σκηνή δίπλα ή και μέσα στα νεκροταφεία. Κείμενα του Ζενέ και άλλα εμβόλιμα αποσπάσματα, δάνεια ή πρωτότυπα, ενσωματώνονται στη διασκευή του κειμένου του Τσίρκα διαμορφώνοντας το κείμενο της παράστασης. Σε πρώτο πλάνο, τα διλήμματα που βιώνουν τα πρόσωπα του έργου στην ψυχή και το σώμα τους: πολιτική δράση ή καλλιτεχνική δημιουργία; ακτιβισμός ή έκφραση; έρωτας ή αυτοθυσία; Σην παράστση της «Αριάγνης», ο στόχος δεν είναι να επιβεβαιώσουν μέσα τους οι θεατές αυτό που ήδη γνωρίζουν ή διαισθάνονται, ότι δηλαδή η μοίρα της μεταπολεμικής Ελλάδας παίχτηκε στα ζάρια, στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες ενώ ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας πέθαινε προδομένο στα βουνά και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αυτά είναι γνωστά. Το ζητούμενο της παράστασης είναι η διάψευση των βεβαιοτήτων και η ταραχή για όσα τώρα μας συμβαίνουν. Δηλαδή, ένα ανησυχητικό σκηνικό συμβάν. Γιάννης Λεοντάρης