در نمازم خمِ ابروی تو در یاد آمد/ As I prayed, the arch of your brow rose within my remembrance скачать в хорошем качестве

در نمازم خمِ ابروی تو در یاد آمد/ As I prayed, the arch of your brow rose within my remembrance

🎵 غزل ۱۷۳ حافظ در این غزل، حافظ مرز میان عشق زمینی و نیایش آسمانی را درمی‌نوردد. وقتی می‌گوید: «در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد» از لحظه‌ای سخن می‌گوید که عبادت با عشق درهم می‌آمیزد. در محراب دعا نیز یاد معشوق، چون نوری بر دل عاشق می‌تابد. معشوق او چهره‌ای خاکی نیست، بلکه نماد حقیقت مطلق است؛ خم ابرو استعاره‌ای از قوس وحدت، پلی میان زمین و آسمان. در نگاه حافظ، عبادتِ بی‌عشق بی‌جان است و سجده، می‌تواند در گوشهٔ چشم یار باشد. او در برابر جمال، از شوق زانو می‌زند، نه از ترس. در پایان، حافظ نشان می‌دهد که نماز بهانه‌ای است برای عشق، و عشق، والاترین شکل عبادت؛ جایی که خدا و انسان در چهرهٔ محبوب یکی می‌شوند. 🎵 غزل ۳۴۹ حافظ در این غزل، حافظ میان عقل و عشق گرفتار است. می‌کوشد دل را از دام معشوق رها کند، اما درمی‌یابد رهایی از عشق سرابی بیش نیست. «دوش» نشانهٔ شبی است پر از جدال درونی؛ عاشق می‌خواهد بگریزد، اما آتش عشق در درونش زبانه می‌کشد و عقل را می‌سوزاند. رخ محبوب، تجلی حقیقت مطلق است؛ نوری که می‌سوزاند و در عین حال راهی جز تسلیم در برابرش نیست. در پایان، شاعر از جنگ با عشق دست می‌کشد و به رضا می‌رسد؛ درمی‌یابد که آزادی در اسارت عشق است و آرامش، در تلاطم اشتیاق. این غزل، روایت سفری درونی است از انکار تا پذیرش، از جدال تا تسلیم در آغوش عشق. 🎵 Ghazal 173 — “In My Prayer, Your Brow Came to Mind” In this ghazal, Hafez crosses the boundary between earthly love and divine worship. When he says, “In my prayer, the curve of your brow came to mind,” he speaks of that sacred moment where devotion becomes love. Even in prayer, the light of the Beloved shines within the lover’s heart. The beloved here is not mortal but the symbol of ultimate truth — the arch of the eyebrow a metaphor for the arc of unity between heaven and earth. For Hafez, worship without love is lifeless; prayer itself is an act of love. He bows not from fear, but from rapture — where the lover and the Divine meet in beauty’s reflection. 🎵 Ghazal 349 — “Last Night, I Tried to Cast Away Desire” Here, Hafez struggles between reason and love. He seeks freedom from passion, only to find that the wish to escape is an illusion. “Last night” marks a night of turmoil — the lover tries to flee, yet the fire of love consumes every thought of reason. The beloved’s face becomes the light of the Absolute, before which surrender is the only peace. By the end, Hafez ceases to fight and finds repose: true freedom lies in the captivity of love. This poem tells an inner journey — from denial to devotion, from resistance to radiant surrender. #poetry #poem #persianpoem #song #persianpoetry #relaxing #love #hafez #آرامش #موسیقی #شعر #شعر_فارسی #هنر #فارسی #ایران #تاریخ #موزیک_ریلکسیشن