Πεζοπορία στο μονοπάτι που οδηγεί από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας στα οροπέδια του Δυτικού Μαινάλου скачать в хорошем качестве

Πεζοπορία στο μονοπάτι που οδηγεί από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας στα οροπέδια του Δυτικού Μαινάλου

Περπατώντας στα οροπέδια του Δυτικού Μαινάλου και στο μονοπάτι που οδηγεί από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας στα Κανελάκια ή στο Λιμποβίσι νιώθω πάντα μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Είναι μια διαδρομή που την έχω κάνει αμέτρητες φορές (5 με 6 φορές το χρόνο) τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια. Είναι πανέμορφη και με συνεχείς εναλλαγές τοπίου. Προσπαθώ κάθε φορά πέρα από την ομορφιά τη σημερινή να δω τα μέρη αυτά (αυτό το έρμο το δασκαλίκι μου) και σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή και στον αγροτικό και ποιμενικό βίο που αναπτύχθηκε στις αφιλόξενες αυτές περιοχές ιδίως το χειμώνα. Πριν κάποιες δεκαετίες πίσω στο παρελθόν, η ζωή στα οροπέδια του Δυτικού Μαινάλου (Αρκαδία) και σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρων ήταν σίγουρα σκληρή, αυτάρκης και απόλυτα εξαρτημένη από τη φύση και τις εποχές. Οι άνθρωποι ζούσαν κυρίως με αγροτικές και ποιμενικές δραστηριότητες, ακολουθώντας έναν παραδοσιακό, κοινωτικό τρόπο ζωής. Οι κάτοικοι από τα χωριά που βρίσκονταν λιγάκι πιο χαμηλά (γύρω στα 1200 μέτρα, όπως η Αλωνίσταινα και το Λιμποβίσι) Καλλιεργούσαν σε αυτά τα οροπέδια, μικρές εκτάσεις γης με κύρια προϊόντα τα σιτηρά (κυρίως σιτάρι και κριθάρι) για ψωμί και ζωοτροφή. Καλλιεργούσαν επίσης όσπρια (φακές, ρεβίθια), πατάτες και λαχανικά, όπου το κλίμα το επέτρεπε. Κοντά στα χωριά είχαν και τα περιβόλια τους ή τους κήπους για καθημερινές ανάγκες. Λόγω του υψηλού υψομέτρου και του σκληρού χειμώνα, η γεωργία ήταν περιορισμένη και απαιτούσε εξαιρετική επιμονή. Τα προϊόντα αποθηκεύονταν με φροντίδα για τους μήνες του χιονιού. Η κτηνοτροφία, βέβαια, ήταν βασικό στοιχείο επιβίωσης, με κοπάδια από πρόβατα και κατσίκια, που ήταν το πιο συνηθισμένο. Το χειμώνα τα κατέβαζαν πιο χαμηλά. Στην δύσκολη αυτή ζωή, προσπαθούσαν με έργα συντήρησης των μονοπατιών, αλλά και των πρανών τους να δώσουν διάρκεια και προοπτική. Παντού βρίσκεις εγκαταλειμμένες ξερολιθιές, που παρόλο που έχουν να συντηρηθούν δεκαετίες είναι ακόμη λειτουργικές και βοηθούν τα εδάφη να μην παρασυρθούν από τα νερά της βροχής. Μια εποποιία ζωής, απεικονίζεται σε λίγες πέτρες και μερικά οπωροφόρα δέντρα έρημα και ακλάδευτα, που κάποτε έδιναν τη σκιά τους και μερικούς φρέσκους καρπούς στους ήρωες της καθημερινής βιοπάλης... Στους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Στους προγόνους μας, που γνωρίζοντας τις δυσκολίες μιας τέτοιας ζωής, προέτρεπαν τα παιδιά τους για μια άλλη ζωή... "πέρα απ 'τα αγάλματα"... Και γεμίσαμε σήμερα τις πόλεις! Και αφήσαμε, δυστυχώς, αυτά τα οροπέδια που μας έζησαν τόσους αιώνες στην ερημιά και τη σιωπή... Μια σιωπή όμως πολύβουη και πολύχρωμη που συγκινεί βαθιά ακόμη και στη σημερινή ερημιά και εγκατάλειψη.