Arbeidsrechtvlog скачать в хорошем качестве

Arbeidsrechtvlog

Een werkneemster die meerdere keren boodschappen meeneemt zonder te betalen wordt op staande voet ontslagen. Heeft deze werkneemster toch nog recht op een transitievergoeding? Arbeidsrechtadvocaat Wiecher van Lingen bespreekt deze uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam. Ga naar https://www.pelsrijcken.nl/expertise/... en schrijf je in voor onze Nieuwsbrief Arbeidsrecht. Zo ben je altijd op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op het gebied van het arbeidsrecht. Uitspraak Gerechtshof Amsterdam: https://deeplink.rechtspraak.nl/uitsp... Artikel 7:673 lid 8 Burgerlijk Wetboek: https://wetten.overheid.nl/jci1.3:c:B... ----------------------------- Een werkneemster die meerdere keren boodschappen meeneemt zonder te betalen wordt op staande voet ontslagen. Dat ontslag houdt stand, maar met toepassing van het zogenoemde luizengaatje heeft de werkneemster wel recht op een transitievergoeding. Dat oordeelt het hof Amsterdam in een uitspraak van 19 juli jl. Wat was er aan de hand? Een verkoopmedewerkster van een supermarkt wordt betrapt op het niet afrekenen van boodschappen. Daarmee geconfronteerd geeft zij toe dat zij weleens vaker bij de werkgever boodschappen heeft meegenomen zonder deze af te rekenen. Mevrouw wordt geschorst en nadat een onderzoek is ingesteld wordt zij uiteindelijk op staande voet ontslagen. Dat ontslag houdt stand bij de kantonrechter, waarna mevrouw zich tot het hof wendt. Het hof oordeelt dat door het meenemen van de boodschappen, werkneemster het vertrouwen van haar werkgever onwaardig is geworden en dat daarom sprake is van een objectieve dringende reden. Voor de vraag of dat ook voldoende is voor een ontslag op staande voet worden de door werkneemster aangevoerde persoonlijke omstandigheden meegewogen. Zo stelde mevrouw dat zij ten tijde van het ontslag psychische klachten had en dat zij te maken had met slechte financiële omstandigheden. Daarnaast wees mevrouw erop dat zij al bijna 21 jaar bij werkgever in dienst was en dat zij altijd goed had gefunctioneerd. Het hof oordeelt dat niet is gebleken dat het handelen van mevrouw het gevolg is van haar psychische klachten. De overige door haar genoemde omstandigheden leggen weliswaar gewicht in de schaal, maar disculperen haar niet. Nu het ontslag ook voldoende voortvarend is verleend, houdt het ontslag op staande voet stand. Het interessante aan deze uitspraak is dat het hof – nadat is vastgesteld dat werkneemster zich schuldig heeft gemaakt aan een objectieve dringende reden waarvan haar een verwijt is te maken – toch overgaat tot het toekennen van een transitievergoeding. Daarvoor maakt het hof gebruik van het zogenoemde luizengaatje zoals geregeld in artikel 673 lid 8 BW. Daarin is bepaald dat als het niet toekennen van een transitievergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, deze alsnog kán worden toegekend. En die situatie deed zich hier naar het oordeel van het hof voor. Vanwege de leeftijd van mevrouw, 63 jaar, haar lange dienstverband van 21 jaar, haar goede functioneren en haar geringe kansen op de arbeidsmarkt, waarbij het hof wijst op haar eenzijdige werkervaring en haar fysieke en mentale beperkingen, krijgt zij alsnog de transitievergoeding van in haar geval ruim € 10.000 toegekend. …Maar staat zij met haar leeftijd van 63 jaar wel op straat. Bij ontslag op staande voet bestaat als uitgangspunt géén recht op een transitievergoeding. Dat is slechts anders in twee situaties. De eerste situatie ziet op een ontslag op staande voet waarvan de werknemer geen ernstig verwijt is te maken. In dat geval bestaat wel recht op een transitievergoeding. Dat kan bij uitzondering mogelijk zijn bijvoorbeeld omdat de gedragingen door werknemer zijn verricht in een bepaalde geestestoestand of onder invloed van een ziekte. In de tweede situatie kan wel sprake zijn van ernstige verwijtbaarheid, maar acht de rechter het niettemin onaanvaardbaar als de werknemer met lege handen komt te staan. Dat komt in de praktijk niet vaak voor en is dus ook echt een luizengaatje. Uit de schaarse rechtspraak volgt het beeld dat een lang dienstverband en een onberispelijke staat van dienst soms reden kunnen zijn om alsnog de transitievergoeding of een gedeelte daarvan toe te kennen. Deze uitspraak van het hof past dus goed in dat beeld.