Łabędy ( Gliwice ) скачать в хорошем качестве

Łabędy ( Gliwice )

Historia Łabęd sięga początków XIII wieku – pierwsza wzmianka pochodzi z 1276 r. W Starych Łabędach przy dawnym PGR, pośrodku parku zamkowego odkryto ślady średniowiecznego stożkowatego grodziska, prawdopodobnie z XII w. i późniejszego zamku. Fragment wału drugiego grodziska z XV w. znajduje się nieopodal ujścia Kłodnicy Jeziora Rzeczyckiego. Z 1648 r. pochodzą dane dotyczące kupna Łabęd przez Annę Sidonię, żonę hrabiego Kaspra Colonny. W rękach tej rodziny Łabędy pozostawały do 16 stycznia 1671 r. kiedy to odkupił je hrabia Jerzy (czy też Grzegorz!?) Welczek z Piotrowic. Przez prawie 280 następnych lat aż do roku 1945 miejscowość wchodziła w skład majątku Welczków. Dzięki temu rodowi Łabędy przekształciły się w rozwiniętą wioskę rolniczą. Również z ich fundacji (Bernarda von Welczek) w latach 1716–1719 rozbudowano kościół. Ostatnim właścicielem majątku łabędzkiego był Hano von Welczek, który pełnił funkcje ambasadora w Madrycie, w związku z czym nie mieszkał na stałe w zamku. W 1954 r. osiedle uzyskało status miasta, ale na krótko bo w 1964 r. Łabędy włączono do Gliwic. Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP w Łabędach wyraźnie wspominają dokumenty nuncjusza apostolskiego Galharda de Carceribus z 1339 r. Jednak pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1317 r. i wynika z niej, że kościół, a prawdopodobnie także parafia istniały prawdopodobnie od ok. 1217 roku. Wzmiankowany kościół spłonął w czasie wojny trzydziestoletniej. Obecny, wzniesiony w XV w., został przebudowany w latach 1712–1719 ze środków fundacji Jana Bernarda Welczka (przedłużono nawę od zachodu, dobudowano wieżę, kaplice przy nawie i prezbiterium, empory, nowe sklepienia). Na krótko przed wizytacją w 1719 roku sporządzono ołtarz główny z obrazem Matki Boskiej Wniebowziętej. Okazale wyglądały również boczne kaplice: św. Józefa i św. Karola Boromeusza. Po stronie lekcji znajdowały się dodatkowo ołtarze NMP i św. Barbary. Wśród barokowego wyposażenia znajduje się również ołtarz z flamandzkim obrazem św. Hieronima z XVII w. Kościół konsekrował biskup sufragan wrocławski Elias Sommerfeldt 18 września 1719 r. Bp Sommerfeldt polecił także obchodzić rocznicę konsekracji kościoła w niedzielę po uroczystości św. Mateusza. W 1729 roku wybudowano nową plebanię. Kolejni właściciele dominium łabędzkiego fundowali przedmioty liturgiczne do kościoła, na których często grawerowano okolicznościowe napisy. Takie napisy znajdują się na srebrnym cyborium z 1723 roku (Jan Bernard baron Welczek, pan Łabęd dla kościoła w Łabędach i bractwa Bożej Opatrzności), srebrnym kielichu z końca XVII wieku i alabastrowej chrzcielnicy z 1859 roku (Bernard baron von Welczek). Kartusze herbowe zdobią także ławę kolatorską (koniec XVII wieku) i wejście do kościoła. W 1864 oraz 1912 r. przeprowadzono gruntowne remonty obiektu. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia łamanego i cegły, jednonawowy, z wydłużonym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Wieża zwieńczona hełmem cebulastym z ośmioboczną latarnią. Na wieży zawieszone są dwa gotyckie dzwony z 1479 i 1480 r.