شعر فلسفی و عارفانه – منِ درون و منِ برون | مثنوی “منِ من” | آوای عرفان скачать в хорошем качестве

شعر فلسفی و عارفانه – منِ درون و منِ برون | مثنوی “منِ من” | آوای عرفان

✨ به «آوای عرفان» خوش آمدید 🌙 در این ویدیو، شعری می‌شنوید از گفت‌وگوی بی‌پایان انسان با خودش — میان “من” و “منِ درون”، میان آگاهی و تردید، میان سایه و نور. شاعری که می‌پرسد: “من اگر با من نباشم، می‌شوم تنهاترین…” شعری از جنس شناخت خویشتن، اما با لحن طنزآمیز و اندیشمندانه‌ای که در هر واژه، فلسفه و بازی با معنا جاری‌ست. 📖 متن شعر: مَن اگر با مَن نباشم می‌ شوم تنهاترین کیست با مَن گر شَوَم مَن باشد از مَن ماترین مَن نمی‌دانم کی‌اَم مَن لیک یک مَن در مَن است آن که تکلیف مَن‌اَش با مَن مَنِ مَن روشن است مَن اگر از مَن بپرسم، ای مَن، ای همزاد مَن ای مَنِ غمگین مَن در لحظه‌های شاد مَن هرچه از مَن یا مَنِ مَن در مَنِ مَن دیده‌ای مثل مَن وقتی که با مَن می‌شوی، خندیده‌ای؟ هیچ کس با مَن چنان مَن مردم‌آزاری نکرد این مَنِ مَن هم نشست و مثل مَن کاری نکرد ای مَنِ با من که بی مَن مَن‌تر از مَن می‌شوی هرچه هم مَن مَن کنی، حاشا شوی چون مَن قوی مَن مَنِ مَن مَن مَن بی‌رنگ و بی‌تأثیر نیست هیچ‌کس با مَن مَنِ مَن مثل مَن درگیر نیست کیست این مَن؟ این مَنِ با مَن زِ مَن بیگانه‌تر این مَنِ مَن من كن از مَن دیوانه‌تر زیر بارانِ مَن از مَن پُر شدن دشوار نیست ورنه مَن مَن کردنِ مَن از مَنِ مَن عار نیست راستی، این قدر مَن را از کجا آورده‌ام؟ بعد هر مَن بار دیگر مَن چرا آورده‌ام؟ در دهانِ مَن نمی‌دانم چه شد، افتاد مَن مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد مَن! این شعر سفری‌ست از خودِ بیرونی به خودِ پنهان — رویاروییِ انسان با خودش، جایی میان جنون و شهود. شاعر با زبانی بازی‌گوشانه، راز بزرگ «من کیستم؟» را به سخره و ستایش می‌گیرد. 📌 دربارهٔ کانال در آوای عرفان، شعر نه برای خواندن، که برای درک کردن است. از مولانا تا امروز، از درون تا بی‌نهایت 🌿 🙏 کانال را Subscribe کنید تا هر هفته سفری تازه در دنیای شعر و آگاهی آغاز کنیم. #آوای_عرفان #شعر_فلسفی #شعر_عرفانی #PersianPoetry #MysticPoetry #خودشناسی #من_درون #شعر_فارسی #PoetryOfSelf #MeditationPoetry #PoetryOfExistence #آگاهی #مثنوی