Op de fiets van Heerlen via Simpelveld, Eys, Wittem, Gulpen, Wijlre, Schin op Geul naar Valkenburg скачать в хорошем качестве

Op de fiets van Heerlen via Simpelveld, Eys, Wittem, Gulpen, Wijlre, Schin op Geul naar Valkenburg

Op de fiets van Heerlen via Simpelveld, Eys, Wittem, Gulpen, Wijlre, Schin op Geul naar Valkenburg, Nederlands commentaar, in HD. Abonneer - Subscribe here : https://bit.ly/2NMwb6q Nederlands commentaar. Tekst van https://www.wikipedia.org/ Heerlen (Limburgs: Heële) is een stad en een gemeente in het Europese land Nederland. Daar ligt het in het zuidoosten van de meest zuidelijke provincie Limburg, waarvan het de op één na grootste gemeente is. Heerlen maakt deel uit van Parkstad Limburg (voorheen bekend als "Oostelijke Mijnstreek"), een agglomeratie met ongeveer 220.000 inwoners. In Heerlen en zijn omgeving zijn veel sporen van het Romeinse leven opgegraven, met name Romeinse villa's (landgoederen). De meest opvallende archeologische opgraving uit de Romeinse tijd is het Thermae-complex in het centrum van Heerlen, een Romeins badhuis, ontdekt in 1940. In Nederland zijn er maar een paar gevonden. Het is een duidelijke aanwijzing dat Coriovallum / Heerlen van enig belang was. Er is een museum gebouwd over de Thermae en in 1977 geopend. Het Thermenmuseum huisvest ook andere Romeinse vondsten uit het gebied. Na het vroege Romeinse begin en een vrij bescheiden middeleeuwse periode, werd Heerlen in de late 19e eeuw een centrum voor de kolenmijnindustrie in Nederland. In de 20e eeuw speelde architect Frits Peutz een belangrijke rol in het vormgeven van de stad zoals we die nu kennen. Zijn beroemdste ontwerp en een opvallend gebouw in het centrum van de stad, is het zogenaamde Glaspaleis, dat wordt vermeld als een van 's werelds duizend architecturaal belangrijkste gebouwen uit de 20e eeuw. In 1997 werd een bewoning uit de Michelsberg-cultuur (4400 - 3500 voor Christus) opgegraven op de Schelsberg, nabij Heerlen. Archeologische vondsten uit deze periode zijn zeldzaam in Nederland. De site is uniek in Nederland, want het is de eerste uitgegraven site met sloten en grondmuren (grondwerken). Zelfs met deze bewijzen van vroege bewoning begint de geschiedenis van Heerlen goed met de komst van de Romeinen. Ze stichtten een militaire nederzetting, Coriovallum genaamd, op het kruispunt van twee hoofdwegen: Boulogne sur Mer - Keulen en Xanten - Aken - Trier. Net als veel andere Romeinse nederzettingen in Nederland, werd Coriovallum waarschijnlijk verlaten na de 3e / 4e eeuws Romeinse retraite. Over de geschiedenis van Heerlen is tot de 10e eeuw weinig bekend, wanneer de landbouwontwikkeling zich in deze delen van Europa opnieuw voortzet. Boerderijen en molens zijn gebouwd over de valleien van Caumerbeek, Schandelerbeek en Geleenbeek en middeleeuws Heerlen krijgt langzaam vorm.De oudste vermelding van Heerlen (als 'Herle') staat in een officieel document uit 1065. Udo, bisschop van Toul, documenteert enkele geschenken. Een van hen is het allodium Heerlen, in de bisschop van Luik. Een ander allodium bestaat uit een paar kapellen, die behoren tot de moederkerk in Voerendaal, dicht bij Heerlen. Kort daarna lijkt het allodium van Heerlen eigendom te zijn van de graven van Ahr-Hochstaden. Theoderich van Are (Udo van Toul's neef) scheidde Heerlen van Voerendaal en koos Saint Pancratius als patroonheilige van de kerk. De graven van Are zijn waarschijnlijk verantwoordelijk voor de bouw van de Schelmentoren en de St-Pancratiuskerk en hebben mogelijk ook de opdracht gegeven voor de bouw van een waterburcht. Door deze vestingwerken verwierf Heerlen bepaalde rechten en vrijheden, waardoor het een verhoogde status kreeg over het omliggende platteland. Voerendaal, Hoensbroek, Schaesberg en Nieuwenhagen vielen nu onder de wetgeving van het zogeheten "Land van Herle". In 1244 kwam Heerlen onder het gezag van de hertogen van Brabant, maar in 1388 kreeg Heerlen een aparte status. . Tijdens de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648) werd Heerlen betwist door het koninkrijk Spanje en de Nederlandse protestantse rebellen en wisselde zij verschillende keren van kant. Bij het Partneverdrag 1661 werd Heerlen onderdeel van "Staat-Limburg", geregeerd door de Staten-Generaal van de nieuw opgerichte Republiek der Nederlanden. In de grensstreek, dicht bij de Spaanse gebieden, bleef het vrij geïsoleerd tot 1793, toen de Fransen Heerlen veroverden. Na de nederlaag van Napoleon in 1814 werd het een deel van de Nederlandse provincie Limburg (het huidige Nederlands en Belgisch Limburg). In 1830 koos Heerlen, net als het grootste deel van Limburg, de kant van België in de Belgische Revolutie. In 1839 werd het echter, als gevolg van een overeenkomst tussen de belangrijkste Europese machten (de London Conference), opnieuw een deel van Nederland. Een voormalige schacht van de Oranje Nassau I-kolenmijn, nu het Nederlands Mijnmuseum. In de 19e eeuw nam Heerlen, zoals de meeste Limburgse gemeenten (Maastricht was een uitzondering), niet deel aan de Industriële Revolutie en bleef het grotendeels agrarisch tot de steenkoolmijn aan het einde van de 19e / begin 20e eeuw begon.