ما آزموده ایم در این شهر/ We have tasted our destiny in this city скачать в хорошем качестве

ما آزموده ایم در این شهر/ We have tasted our destiny in this city

🎵در ابتدا غزل شماره 291 از دیوان غزلیات حافظ آمده است. در این غزل، حافظ با صدایی آرام اما سرشار از دردِ تجربه، از شهری سخن می‌گوید که در آن بخت و اقبال را بارها آزموده، اما جز ناکامی و غربت نصیبی نیافته است. او از شهری می‌گوید که مردمانش عشق را فراموش کرده‌اند و ریا را به‌جای راستی نشانده‌اند. در پسِ واژه‌های آتشینِ این غزل، صدای انسانی شنیده می‌شود که از زخمِ جهان به تنگ آمده است. می‌خواهد بار سفر بندد، دل از مردم برگیرد، و رخت از ورطه‌ای بیرون کشد که در آن، ایمان و احساس به بازی گرفته شده است. او هنوز امید را در سینه پنهان دارد؛ امیدی خاموش اما زنده، چون نوری که از میانِ خاکسترِ دل برمی‌خیزد. At the beginning, we are greeted by Ghazal No. 291 from the Divan of Hafez. In this poem, Hafez speaks in a voice soft yet laden with the ache of experience—of a city where he has tested his fortune time and again, only to find disappointment and exile as his sole companions. He speaks of a place where people have forgotten the essence of love and replaced sincerity with pretense. Behind the burning words of this ghazal, one hears the voice of a soul weary of the world’s wounds— a soul longing to gather its belongings, withdraw its heart from men, and escape the whirlpool where faith and feeling have become mere playthings. And yet, in the quiet depths of his heart, a hidden hope remains— a muted but living light, rising like a faint flame from the ashes of the soul. 🎵در ادامه یکی از غزل های شورانگیز پارسی که منتسب به حافظ شیرازی است را پیکش چشم و گوش تان کرده ایم. در این غزل، حافظ همچون روحی خسته از تکرار، نوایی تازه می‌طلبد؛ نوایی که جانِ کهنه را بشوید و غبارِ روزمرگی را از دل بردارد. او مطرب را خطاب می‌کند، نه تنها به‌عنوان نوازنده‌ای از جنسِ موسیقی، بلکه به‌عنوان پیام‌آوری از عالمِ معنا. . در پشتِ لبخندِ این غزل، دعوتی ژرف نهفته است: دعوت به نو شدن، به رها کردنِ عادت‌های مرده، به زنده کردنِ دل با نغمه‌ای که هر بار از نو متولد می‌شود. حافظ در این شعر، شورِ زیستن را می‌سراید؛ می‌خواهد زندگی را، عشق را، و شرابِ لذتِ لحظه را بی‌وقفه بنوشد، بی‌آنکه در تکرارِ دیروز بماند. Next, we turn to one of the most stirring Persian ghazals attributed to Hafez of Shiraz. Here, Hafez, like a spirit weary of repetition, yearns for a melody renewed— a song that may wash the dust of habit from the heart and breathe freshness into the soul of time. He addresses the minstrel, not merely as a musician of sound, but as a messenger from the realm of meaning. Behind the tender smile of this poem lies a profound invitation: an invitation to renewal, to abandon dead customs, and to rekindle the heart with a melody ever reborn. In this ghazal, Hafez sings of the ecstasy of living— he longs to drink deeply from the wine of life, of love, and of the rapture of the moment, never imprisoned by the echoes of yesterday. 🎵 و در پایان با غزل شماره 87 از دیوان غزلیات خواجه ی شیرازی، میهمان احساس شما عزیزان خواهیم بود. در این غزل، حافظ پرده از جمالی برمی‌دارد که نه تنها چشم، که جانِ عالم را مسحور خود کرده است. با واژه‌هایی سرشار از لطافت و شکوه، چهره‌ای را می‌ستاید که زیباییِ آن، با نمک و نازِ لطیفِ ملاحت درآمیخته و جهانی را در تصرفِ خود گرفته است. اینجا عشق، نه زمینی‌ست و نه آسمانی؛ بلکه نوری‌ست که از هر دو سو می‌تابد. معشوقِ حافظ، مظهرِ توازنِ جمال و جلال است. در هر بیت، نسیمی از ستایش و حیرت جاری‌ست؛ حیرتی که از شناختِ زیباییِ مطلق برمی‌خیزد. حافظ در برابر این چهرهٔ الهی، خود را چون ذره‌ای در برابر خورشید می‌بیند، در پایان، وقتی از «بُردی از آنِ خالِ سیه دِل‌ها» سخن می‌گوید، لبخندی پنهان دارد. And finally, we arrive at Ghazal No. 87 from the Divan of Hafez of Shiraz, a poem that unveils a beauty so radiant that not only the eyes but the very soul of the world is captivated by it. With words woven from grace and majesty, Hafez praises a face whose charm and sweetness have conquered creation itself. Here, love is neither of heaven nor of earth—it is a light shining from both. The beloved of Hafez embodies the perfect harmony of beauty and glory. In every verse, a breeze of reverence and wonder flows— a wonder born from the recognition of absolute beauty. Before this divine visage, Hafez sees himself as a mere speck before the sun. And when he speaks of “winning the hearts with a single dark mole,” a subtle smile plays upon his lips— for he knows that true beauty lies not in outward form, but in the light that radiates from within. This ghazal is a hymn of surrender and praise— a song of pure love that gives the whole world meaning through a single, beautiful gaze. 🚨Copyright Notice🚨 / هشدار کپی ‌رایت: تمام آهنگ‌ها، تنظیم‌ها، اشعار اقتباسی، تصاویر و صداها آثار اصیل و انحصاری هستند که به‌طور کامل توسط تیم ما ساخته شده‌اند. هرگونه استفاده، تکثیر یا توزیع بدون مجوز، به‌شدت ممنوع است. All compositions, lyrics adaptation, musical arrangement, visuals, and audio are original works created exclusively by our team. Any unauthorized use, reproduction, or redistribution is strictly prohibited #حافظ #غزل #آرامش #موسیقی #ریلکسیشن #ایران #شعر#خلوت #persianpoetry #poetry #hafiz #drama #meditation #poetry #song #persianhistory