4 αληθινές ιστορίες τρόμου σε ξενοδοχεία //ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ// скачать в хорошем качестве

4 αληθινές ιστορίες τρόμου σε ξενοδοχεία //ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ//

Όταν ταξιδεύεις… αρκετά… αρχίζεις να πιστεύεις πως όλες οι φτηνές νυχτερινές διαμονές μοιάζουν μεταξύ τους. Ένα κρεβάτι. Μια τηλεόραση που ψιθυρίζει παράσιτα. Και μια πόρτα… …που υποτίθεται πως σε προστατεύει από ό,τι κινείται στη σιωπή των διαδρόμων. Αλλά μερικά ξενοδοχεία… δεν σε αφήνουν να φύγεις όπως μπήκες. Κάποια δωμάτια… δεν είναι ποτέ πραγματικά άδεια. ΜΕΡΟΣ 1 – ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ Η ιστορία ξεκινά σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο στην Πενσυλβάνια. Φτηνό… καθαρό… όσο χρειάζεται. Από αυτά που δεν θυμάσαι το όνομα γιατί ποτέ δεν είχαν προσωπικότητα — ούτε και ψυχή. Ή έτσι νόμιζε. Ο ταξιδιώτης — κουρασμένος από ώρες στο τιμόνι — έπεσε στο κρεβάτι και άφησε να τον πάρει ο ύπνος. Μέχρι που …κάτι γλίστρησε στο πάτωμα. Μια λευκή… διπλωμένη… σελίδα. Ο άντρας την άνοιξε. Η γραφή… στραβή. Άτσαλη. Πανικόβλητη. «Σε βλέπω… από μέσα στο ξενοδοχείο.» Ο διάδρομος… σιωπηλός. Ούτε βήματα. Ούτε ανάσες. Ενεργοποίησε την αλυσίδα της πόρτας. Έμεινε καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού, με το φως του κομοδίνου ανοιχτό. Κάθε ήχος του δωματίου ακουγόταν δυνατός. Πολύ δυνατός. Κι έπειτα… Ένα δεύτερο σημείωμα. «Ήμουν στο δωμάτιο πριν έρθεις. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται εδώ.» Οι λέξεις έτρεμαν. Ήταν γραμμένες σαν από κάποιον που δεν έβλεπε καθαρά… ή έγραφε μέσα στο σκοτάδι. Ο ταξιδιώτης έλεγξε το δωμάτιο. Κάθε γωνία. Κάθε σκιά. Κι όταν τελικά η καρδιά του είχε αρχίσει να πέφτει σε κανονικούς ρυθμούς… Το τρίτο σημείωμα. «Είμαι μέσα στο δωμάτιο… τώρα.» Ο άντρας στάθηκε ακίνητος. Ένιωσε το δέρμα του να παγώνει. Έκανε μια αργή… κυκλική… στροφή, περιμένοντας να δει μια μορφή σε σκοτεινή γωνία… ένα πρόσωπο πίσω από τις κουρτίνες… Τίποτα. Κι όμως… η αίσθηση πως κάποιος ανέπνεε μαζί του, μέσα στο ίδιο δωμάτιο, παρέμενε. Πήρε την τσάντα. Ξέφυγε έξω από την πόρτα. Έτρεξε. Μα πριν στρίψει τις σκάλες… είδε κάτι. Μια σκιά, να χάνεται πίσω από τον τοίχο στο τέλος του διαδρόμου. Πολύ ψηλή… πολύ λεπτή… και απόκοσμα ακίνητη. Στο δωμάτιο του βρέθηκε ένα σπασμένο μάνταλο στο παράθυρο. Σαν κάποιος να ερχόταν… και να έφευγε… πριν καν εκείνος φτάσει. Κανείς δεν το παραδέχτηκε. Κανείς δεν εξήγησε. Και το ξενοδοχείο συνέχισε σαν τίποτα να μη συνέβη. Αλλά το δωμάτιο, δεν ήταν ποτέ άδειο. ΜΕΡΟΣ 2 – Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΟ MASTER KEY Μετά από μήνες… σε άλλη πόλη… άλλη νύχτα… ένας άλλος ταξιδιώτης θα μάθαινε πως μερικά δωμάτια έχουν δικούς τους κανόνες. Το ξενοδοχείο στην Βιρτζίνια ήταν άδειο. Πολύ άδειο. Και το δωμάτιο… λίγο ακατάστατο. Ένα συρτάρι μισάνοιχτο. Μια ζάρα στο πάπλωμα σαν κάποιος να είχε καθίσει εκεί πριν από λεπτά. Αλλά ο άντρας ήταν κουρασμένος. Και η κούραση… πάντα κερδίζει. Μέχρι που, λίγο μετά τα μεσάνυχτα… Η πόρτα του άρχισε να δοκιμάζεται. Σαν κάποιος να έστρεφε αργά… προσεκτικά… ένα κλειδί μέσα στην κλειδαριά. Και μια λεπτή λωρίδα φωτός απλώθηκε στο πάτωμα. Αλλά η πόρτα δεν άνοιξε. Έμεινε μισή, σαν κάποιος να περίμενε… να ακούσει αν ο ένοικος ήταν ξύπνιος. Μετά από ώρα… ησυχία. Και πάλι ύπνος. Κάποιος ήταν μέσα στο δωμάτιο. Όχι έξω. Μέσα. Ο άντρας σηκώθηκε τρομαγμένος — κι εκεί, στην άκρη του δωματίου, μια ανθρώπινη σιλουέτα… σκαρφαλωμένη πάνω από την τσάντα του… σκυμμένη… να ψαχουλεύει. Όταν μίλησε, η φωνή δεν ήταν φωνή υπαλλήλου.